Bu hafta, David Lynch'in Dune 'un 40. yıldönümünü işaret ediyor, 1984 sürümü üzerine bir gişe flopu, o zamandan beri sadık bir kült takiben geliştirdi. Denis Villeneuve'nin Frank Herbert'in romanına yapılan son uyarlamasıyla keskin bir stilistik kontrastı sık sık tartışma noktasıdır. Bu makale, Dune 'nin sinematik tarihinde daha önce bilinmeyen bir bölümü açıklamaktadır: Ridley Scott'ın terk edilmiş versiyonu.

T.D. Nguyen'in Coleman Luck Arşivleri'ndeki 133 sayfalık Ekim 1980 taslağını keşfi sayesinde, şimdi Scott'ın hurdaya alınan projesi için Rudy Wurlitzer'in senaryosuna erişebiliyoruz. Frank Herbert'in orijinal senaryosundan önemli bir ayrılma olan bu taslak, Pinewood Studios'ta yapım öncesi başlamadan önce Londra'da yapılan bir sayfa yeniden yazmayı temsil ediyor. Halefleri gibi, iki filmli bir destanın ilk kısmı olarak tasarlandı.

Wurlitzer'in Scott tarafından "Pretty Fucking Good" olarak tanımlanan senaryosu, Herbert'in çalışmalarının büyük ölçüde farklı bir yorumunu sunuyor. Terk edilmesinin nedenleri çok yönlü olsa da (Scott'ın kişisel trajedisi, konum uyuşmazlıkları, bütçe aşırılıkları ve rakip projeler dahil), Universal Yönetici Mount, senaryo için oybirliğiyle coşku eksikliğinden bahsetti.

Yeniden tasarlanmış bir Paul Atreides

Scott'ın Dune , kıyamet ordularını sergileyen ve Paul'ün kaderini ön plana çıkaran bir rüya dizisiyle açılıyor. Canlı görüntülerle dolup taşan senaryo, Scott'ın imza görsel stilini yansıtıyor. Timothée Chalamet'in tasviri yerine, Paul 7 yaşında, annesi Jessica ile psişik bağlantısını vurgulayan denemeler geçiriyor. Lynch'in versiyonu benzer acı ve acı görüntüleri sunarken, Wurlitzer'in Paul'ü aktif olarak kaderinin sorumluluğunu üstlenerek bir "vahşi masumiyet" ve iddialı bir doğa sergiliyor. Bu, Paul'ün kırılganlığını vurgulayan Lynch'in tasviriyle tezat oluşturuyor.

Senaryo, kitapta bulunmayan çok önemli bir arsa noktası sunuyor: İmparator'un Ölümü, sonraki olaylar için katalizör görevi görüyor. Baron Harkonnen'in ikonik çizgisi, "Spice'i kontrol eden evreni kontrol eden" biraz değiştirilmiş bir biçimde ortaya çıkıyor. Senarist Ian Fried'e göre, Dune Mesih 'e kadar açıklanmayan bir yaratık olan lonca navigatörü, daha sonraki uyarlamalarda kaçırılan bir fırsat, canlı bir şekilde tanımlandı.

Senaryo'nun Arrakis tasviri, Scott'ın eşzamanlı projelerini yansıtan yoğun bir şekilde ortaçağ. Spice hasatının yıkıcı doğasını vurgulayarak ekolojik yönler vurgulanmaktadır. Aakeen içindeki sınıf eşitsizliği, Gillo Pontecorvo'nun Cezayir Savaşı'ndan ilham alarak tasvir ediliyor.

Dikkate değer bir ek, Paul'ün erken yeteneklerini sergileyen bir bar dövüş sahnesidir, bu da Paul'un karakter gelişimini zayıflatan eleştirmenler arasında bir tartışma noktasıdır. Senaryoda ayrıca Fremen Lideri Stilgar ile acımasız bir karşılaşma ve çok sayıda başlık da dahil olmak üzere Atreides'in çöküşünün grafik tasviri var.

Paul ve Jessica'nın çölde kaçışı yoğun bir şekilde tasvir edilir, bir kaza iniş ve üzücü bir yolculukla sonuçlanır. Senaryo, Paul ve Jessica arasındaki ensest ilişkisini, önceki sürümlerden önemli bir farklılık ve Herbert ve De Laurentiis ile bir tartışma kaynağı. Ancak, anne ve oğul arasında bir samimiyet sahnesini korur. Fremen karşılaşması, Jamis Düello ve Yaşam Suyu Töreni önemli ölçüde değişti ve Paul'ün Fremen kabilesine kabulü ile sonuçlandı. Senaryo, çok önemli bir olayı öngören dev bir kum kurdu çağrısı ile bitiyor.

cesur, alışılmadık bir vizyon

Wurlitzer'in senaryosu, sonraki adaptasyonlarda olmayan bir denge olan Dune 'in ekolojik, politik ve manevi yönlerine öncelik verir. Karanlık ve şiddet tonu muhtemelen reddine katkıda bulunurken, Herbert'in çalışmalarının benzersiz ve çekici bir yorumunu sunuyor. Cesur sapmaları, bazı hayranları potansiyel olarak yabancılaştırırken, kaynak materyale olgun ve nüanslı bir yaklaşım sergiliyor ve kontrolsüz güç ve çevresel yıkımın sonuçlarını vurguluyor. Senaryo'nun mirası, daha sonraki çalışmalarını etkileyen ve kumanda sinematik manzara üzerinde kalıcı bir etki bırakarak gerçekleşmemiş potansiyelinin ötesine uzanır.