Yoko Taro, de visionair achter veelgeprezen titels zoals Nier: Automata en Drakengard, heeft de diepgaande impact van ICO op het landschap van videogames geprezen als een kunstvorm. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, bereikte ICO snel cult -klassieke status vanwege de minimalistische esthetiek en het verhaal overgebracht zonder woorden.

Taro heeft benadrukt hoe de centrale monteur van het spel, Yorda te leiden door haar hand vast te houden, een revolutie teweeggebracht in gameplay -normen. Hij merkte aangrijpend op: "Als ICO je de opdracht had gehad om in plaats daarvan een koffer zo groot te dragen, zou het een ongelooflijk frustrerende ervaring zijn geweest." Deze monteur van het leiden van een ander personage was revolutionair en daagde de traditionele noties van interactiviteit in videogames uit.

Ten tijde van de release van ICO werd een succesvolle game -ontwerp vaak gemeten aan de hand van hoe boeiende ervaring bleef, zelfs wanneer het werd teruggebracht tot basisgeometrische vormen. ICO brak uit deze trend door zich te concentreren op emotionele resonantie en thematische diepte in plaats van alleen mechanische nieuwigheid. Taro gelooft dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal verder kunnen gaan dan alleen achtergronden om essentiële elementen van de game -ervaring te worden.

Taro beschrijft ICO als 'Epoch Making', crediteert het met het wijzigen van de loop van de game-ontwikkeling. Hij prijst het spel voor het laten zien dat videogames het potentieel hebben om diepe betekenis te communiceren door ingetogen interacties en sfeervolle ontwerp.

Naast ICO noemt Taro twee andere games die hem en de industrie aanzienlijk hebben beïnvloed: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Deze spellen, betoogt hij, breidde de mogelijkheden uit van wat zou kunnen worden bereikt door interactieve media, waaruit blijkt dat videogames in staat zijn om diepgaande emotionele en intellectuele ervaringen te leveren.

Voor enthousiastelingen van de creaties van Yoko Taro, biedt zijn waardering voor deze spellen een kijkje in de creatieve krachten die zijn werk vormgeven. Het benadrukt ook de continue evolutie van videogames als een dynamische en expressieve kunstvorm.