Yoko Taro, wizjoner uznanych tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, pochwalił głęboki wpływ ICO na krajobraz gier wideo jako formy sztuki. Wydany w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko osiągnął kultowy status klasyczny ze względu na minimalistyczną estetykę i narrację przekazywaną bez słów.

Taro podkreślił, w jaki sposób centralny mechanik gry, prowadząc Yordę, trzymając jej rękę, zrewolucjonizowało normy rozgrywki. Zauważył: „Gdyby ICO za zadanie nosili walizkę wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie”. Ten mechanik prowadzenia innej postaci był rewolucyjny, kwestionując tradycyjne pojęcia interaktywności w grach wideo.

W momencie premiery ICO udany projekt gry był często mierzony przez sposób, w jaki zaangażowanie wrażenia pozostało, nawet po zmniejszeniu do podstawowych kształtów geometrycznych. ICO oderwało się od tego trendu, koncentrując się na rezonansie emocjonalnym i głębokości tematycznej, a nie tylko nowości mechanicznej. Taro uważa, że ​​gra pokazała, że ​​sztuka i narracja mogą wyjść poza zwykłe tło, aby stać się istotnymi elementami wrażeń z gier.

Opisując ICO jako „tworzenie epok”, Taro przypisuje mu zmianę rozwoju gier. Wybiera grę, aby pokazać, że gry wideo mogą przekazywać głębokie znaczenie poprzez zaniżone interakcje i design atmosferyczny.

Oprócz ICO, Taro wspomina o dwóch innych grach, które znacząco wpłynęły na niego i branżę: Undertale by Toby Fox i Limbo autorstwa Playdead. Twierdzi, że te gry rozszerzyły możliwości tego, co można osiągnąć za pośrednictwem interaktywnych mediów, udowadniając, że gry wideo są w stanie zapewnić głębokie doświadczenia emocjonalne i intelektualne.

Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier zapewnia wgląd w siły twórcze kształtujące jego pracę. Podkreśla także ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamiczną i ekspresyjną formę sztuki.